ถ้าพูดถึงเรื่องการแข่งขันต้องยอมรับว่าในหลายสังคมเกิดการแข่งขันขึ้นเสมอ รวมไปถึงการแข่งขันเพื่ออยู่จุดพีคของการศึกษาเช่นเดียวกัน จุดพีคของการศึกษาคืออะไร ? จุดพีคของการศึกษาอาจจะเป็นการที่ได้รับความรู้ ได้รับโอกาสจากบุคลากรและสภาพแวดล้อมในสถานศึกษาต่าง ๆ ยกตัวอย่างเช่น เมื่อเราเรียนในสถานศึกษาที่ได้รับการยกย่องจากคนส่วนมากในสังคม เพราะเป็นสถานศึกษาที่ได้รับการยอมรับว่ามีการเรียนการสอนและสภาพแวดล้อมที่ดี เราก็จะมีโอกาสที่จะศึกษาต่อหรือได้รับโอกาสในการทำงานมากกว่าสถานศึกษาที่ได้รับการยกย่องที่น้อยกว่า แต่ในส่วนนี้ก็อาจจะไม่ใช่ทุกคน (not all) เพราะก็มีส่วนของความสามารถในตัวบุคคลด้วย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าชื่อของสถานศึกษามีส่วนที่เป็นโอกาสแก่เด็ก ถ้าหากถามว่าเราจะรู้ได้อย่างไรว่าสถานศึกษาไหนได้รับการยอมรับ ก็อาจจะเป็นการรีวิวจากบุคคลต่าง ๆ หรือที่เห็นได้บ่อยครั้งคือการจัดอันดับสถานศึกษา ทุกคนครับ ทุกคนที่อ่านอยู่ เอ๊ะ!? มั้ยครับ ? มันน่าแปลกใจว่าทำไมการศึกษาถึงมีการจัดอันดับของสถานศึกษาทั้งที่จริง ๆ แล้ว เด็กควรได้รับการศึกษาที่เท่าเทียมกันรึป่าว ? ถ้าจะให้เห็นภาพชัดคงจะเป็นภาพของการสอบเข้าโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯเมื่อเร็ว ๆ นี้ เด็กเป็นหมื่นสมัครสอบเข้าโรงเรียนนี้ ทั้งที่จริงแล้วกระทรวงศึกษาก็มีการกำหนดหลักสูตรออกมาว่าเด็กต้องเรียนหลักสูตรแบบไหนและครูก็มีเกณฑ์ในการสอบที่จะเป็นครูและการสอน แต่กลับกลายเป็นว่าสถานศึกษาแต่ละที่ให้ประสบการณ์ ความรู้และโอกาสได้ไม่เท่ากัน และความเหลื่อมล้ำระหว่างโรงเรียนในเมืองที่คิดว่าหนักแล้ว ลองคิดถึงภาพที่กว้างกว่านี้คือคนจังหวัดอื่นที่ไม่ใช่กรุงเทพฯ ทำไมเด็กที่อยู่จังหวัดอื่นถึงต้องขวนขวายที่จะต้องเข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ ? ถ้าหากไม่มีความเหลื่อมล้ำระหว่างจังหวัดหรือระหว่างสถานศึกษา เด็กคงไม่ต้องขวนขวายไปเรียนถึงกรุงเทพฯ เรื่องการเข้ามาเรียนที่กรุงเทพฯ เป็นเรื่องที่ใหญ่มาก ๆ สำหรับบางคนที่ไม่มีต้นทุน ถึงแม้ทางรัฐบาลจะให้เด็กเรียน”ฟรี” อะ เน้นขีดเส้นใต้ชัด ๆ อีกรอบว่า “ฟรี” (ย้อนกลับไปอ่านหน้า2) แต่ค่าเดินทาง ค่าอาศัยกินอยู่ในเมืองก็ไม่ใช่เรื่องเล็กสำหรับบางครอบครัว ผู้ปกครองบางคนต้องกัดฟันจ่ายเงินเพื่อให้ลูกหลานตัวเองมีอนาคตที่ดี ทั้งที่เด็กทุกคนสามารถมีอนาคตที่ดีได้หากคนที่มีอำนาจจัดการและบริหารดี น่าแปลกที่หลายคนก็เห็นปัญหาและเรียกร้องเรื่องเหล่านี้ ชี้แจงออกมาอย่างเป็นเหตุเป็นผล มีหลักฐาน มีความชัดเจนทุกอย่างอยู่ตรงหน้าว่านี่คือปัญหาใหญ่โต แต่ทำไมเหล่าคนที่มีอำนาจ ที่สามารถแก้ไขเรื่องเหล่านี้ได้ กลับมองไม่เห็นปัญหา หรือบุคคลเหล่านั้นมองเห็นปัญหาแต่เลือกที่จะไม่แก้ไขด้วยเหตุผลบางอย่าง บุคคลเหล่านี้อาจจะเลือกที่จะหลับตาสูดกลิ่นบางอย่างที่หอมหวานแทนที่จะเลือกเปลี่ยนแปลงระบบเหล่านี้ให้ดีขึ้น สุดท้ายคนที่รับผลกลายเป็นเด็ก เด็กที่ไม่มีต้นทุนกลับโดนทอดทิ้ง ทั้งที่หลาย ๆ คนมีความสามารถแต่กลับโดนผู้ใหญ่ที่ถืออำนาจขัดขวางด้วยการไม่พัฒนาอะไรให้ดีขึ้นเลย คำที่บอกว่ารับฟังจากผู้มีอำนาจคงทำได้แค่รับฟังจริง ๆ แต่ไม่คิดแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้น บางคนกลัวที่เด็กในสถานศึกษาจะมีความเหลื่อมล้ำ แต่กลับไม่คิดแก้ไขความเหลื่อมล้ำที่มีอยู่แล้ว คำว่า “เหลื่อมล้ำ” จึงเป็นคำที่น่าเศร้าคำหนึ่งสำหรับคนไทย